2016 YILINDAN BURUK BİR HATIRA

Biz hekimlerin meslek hayatları boyunca acı, tatlı pek çok hatıraları olur. Birazdan sizlerle paylaşacağım hatıram da 2016 Aralık ayının sonlarında başımdan geçen böyle bir buruk hatıra.

Cumartesi günü, Urfa’dan Mehmet isimli 25 yaşında bir hastam randevu için aradı. Kendisinin beyin MR filminde bir sıkıntı olduğunu, her ne kadar oradaki doktorlar önemli bir şey değil deseler de, içinin rahat etmediğini, bu nedenle de bana muayene olmak istediğini söyledi. Bana mail ile MR raporunu da göndermesini istedim. Raporda şüpheli birtakım hasarlı bölgelerden bahsediyordu. Benim de içim rahat etmemişti. Kendisine telefon açtım “mutlaka gel seni muayene edip değerlendirelim, ayrıca MR filmlerini ben de görmek istiyorum” dedim. Salı günü için uygun olduğunu uçak biletini de aldığını söyledi. Ayrıca “doktor bey bizim buranın isot biberi meşhur, siz de Maraş’lıymışsınız size gelirken getireyim” dedi. Ben de tebessümle canın sağ olsun dedim.

Salı günü saat 15’teki randevu öncesi, hastamı arayıp Ankara’ya gelip gelmediğini sormak istedim. Telefon çalmasına rağmen açan olmadı. Müsait değildir diye düşündüm. Saat 15.15’te randevuya gecikince de içimden “ insan en azından gelemeyeceğini bir haber verir” diye söylenmeye başladım. Tekrar telefon açtım. Telefon uzun uzun çaldıktan sonra yaşlı bir adam sesi telefonda “buyurun” dedi. Nihayet diyerek “ben Profesör Doktor Atilla İlhan, Mehmet’le görüşecektim, kendisi ile saat 15’te randevumuz vardı, ama gelmedi” diyerek telefona istedim. Karşıdaki ses “ben Mehmet’in babasıyım, demek sizinle randevusu vardı ha. Maalesef hocam Mehmet’i kaybettik. İki gün önce hastaneye kaldırdık, beyin kanaması dediler” dedi. O an donakaldım. İçimi bir sıkıntı kapladı. “ya öylemi başınız sağ olsun Allah rahmet eylesin, keşke daha önce görüşebilseydik” deyiverdim. Babası “keşke hocam keşke” dedi.

O an daha iyi anladım gereksiz söylendiğimi, halbuki ben randevusunu unuttu diye boşu boşuna söylenmiştim...